Historia rasy labrador retriever

Labrador retriever to rasa, która od lat cieszy się ogromną popularnością na całym świecie - zarówno jako pies "rodzinny" jak i użytkowy. Jego początki sięgają XIX wieku i są ściśle związane z rybołówstwem, a nie - jak mogłaby sugerować nazwa - z regionem Labrador w Kanadzie.
Historia labradora to przykład doskonale przemyślanej selekcji użytkowej, która z czasem zaowocowała wszechstronnym psem o wyjątkowych predyspozycjach do pracy z człowiekiem.

Początki i zarys historyczny

Bezpośrednim przodkiem labrador retrievera był tzw. St. John’s Water Dog (pies wodny św. Jana) - średniej wielkości pies wykorzystywany przez rybaków na wyspie Nowa Fundlandia. Był to pies o krótkiej, gęstej sierści, silnej budowie i wybitnych umiejętnościach aportowania z wody. Jego głównym zadaniem było wyciąganie sieci, lin i złowionych ryb z lodowatej wody Atlantyku.

Zwierzęta te charakteryzowały się nie tylko dużą wytrzymałością i zamiłowaniem do pracy w wodzie, ale również wyjątkową lojalnością wobec człowieka. Te cechy - w połączeniu z łatwością w szkoleniu - sprawiły, że psy te szybko zyskały zainteresowanie brytyjskich arystokratów odwiedzających Nową Fundlandię.

Przybycie do Wielkiej Brytanii i rozwój rasy

Na początku XIX wieku psy wodne świętego Jana zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii, głównie przez członków arystokratycznych rodzin: Malmesbury, Buccleuch i Home.
Ich celem było wykorzystanie tych psów jako aporterów w polowaniach - zwłaszcza do pracy w trudnych, podmokłych warunkach.

W Wielkiej Brytanii rozpoczęto systematyczną selekcję tych psów, skupiając się na cechach takich jak:

• miękki chwyt pyska (ważny przy aportowaniu ptactwa),
• silna motywacja do współpracy z człowiekiem,
• odporność na trudne warunki atmosferyczne,
• doskonały węch i zmysł aportowania.

Prawdopodobnie krzyżowano je okazjonalnie z innymi aporterami (np. flat coated retrieverami i pointerami), choć najważniejsze linie hodowlane wywodziły się wprost od psów z Nowej Fundlandii.

W drugiej połowie XIX wieku pojawiła się również nazwa "Labrador Retriever", która miała nawiązywać do regionu Labrador, leżącego niedaleko Nowej Fundlandii, choć nie stanowiącego bezpośredniego miejsca pochodzenia rasy.

Uznanie rasy i pierwsze hodowle

Rasa została oficjalnie uznana przez The Kennel Club (Wielka Brytania) w 1903 roku, a przez American Kennel Club - w 1917 roku. Jednymi z kluczowych hodowców, którzy przyczynili się do stabilizacji rasy, byli hrabia Malmesbury oraz książę Buccleuch. Linie hodowlane, które rozwijali do dziś są obecne w rodowodach wielu labradorów.

Pierwsze labradory były w głównej mierze czarne - umaszczenia czekoladowe i żółte pojawiły się później, początkowo były uznawane za „wadliwe”, ale z czasem zdobyły popularność i uznanie standardów rasowych.
Aktualnie, zgodnie z wzorcem FCI nr 122 dla rasy Labrador Retriever wyróżnia się umaszczenia: całkowicie czarne, żółte lub wątrobiane (czekoladowe).
Umaszczenie żółte obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego ("jak u lisa"). Zgodnie ze wzorcem dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.

Labrador jako pies wszechstronny

Choć pierwotnie hodowany do polowań, labrador szybko zyskał uznanie w zupełnie nowych dziedzinach.
Jego inteligencja, stabilny charakter i podatność na szkolenie sprawiły, że stał się:

• psem przewodnikiem dla osób niewidomych,
• psem terapeutycznym
  (dogoterapia),
• psem do poszukiwań i ratownictwa
  (do akcji ratowniczych i poszukiwania osób zaginionych zarówno na lądzie, jak i w wodzie),
• specjalistą do zadań związanych z wykrywaniem zapachów
  (np. narkotyków, materiałów wybuchowych, chorób),
• uczestnikiem sportów kynologicznych
  (obedience, dummy, agility).

Labradory pozostały jednocześnie stereotypowo "doskonałymi psami rodzinnymi", a wszystko to za sprawą łagodneego usposobienia, wysokiej tolerancji wobec dzieci i innych zwierząt oraz dużej potrzebie kontaktu z człowiekiem.

Labrador dzisiaj

Obecnie Labradory występują w trzech podstawowych umaszczeniach, co zostało również opisane wyżej w tym artykule, a są to umaszczenia:

• czarne,
• wątrobiane (czekoladowe),
• żółte (od jasnokremowego po rudawy tzw. "lisi").

Wyróżnia się także dwie główne linie użytkowe:

• typ wystawowy (tzw. „angielski”);
  - charakteryzuje się mocniejszą budową, krótszymi nogami oraz masywniejszą głową.
• typ pracujący (tzw. „amerykański”);
  - ten typ charakteryzuje się lżejszą, bardziej atletyczną budową oraz silnym zamiłowaniem do pracy.

Obie linie różnią się nieco temperamentem i wyglądem, ale łączy je wspólna historia oraz fundamentalne cechy rasy, takie jak przyjazność, pracowitość, inteligencja i wierność.

Podsumowanie

Historia Labradorów to doskonały przykład tego, jak świadoma selekcja użytkowa i współpraca człowieka z naturą mogą doprowadzić do stworzenia rasy niezwykle wszechstronnej i zrównoważonej. Choć jego początki związane były z ciężką pracą na pokładzie kutrów rybackich, dziś labrador towarzyszy człowiekowi niemal w każdej dziedzinie życia - od rodzinnego domu po pracę w służbach mundurowych czy ratowniczych oraz z myśliwymi.